Nerede O Eski Ramazanlar?

Ramazan ayının gelmesiyle ne çok duymaya başlarız bu cümleyi büyüklerimizden, öyle değil mi? Geçmişe duyulan özlem bu defa da iftar sofralarında, sahur sohbetlerinde gün yüzüne çıkar. “Bizim zamanımızda …” diye başlayan hikâyelerde o günlerin güzelliğinden dem vurulur.

Nedir peki o günlerden bugünlere gelirken kaybolan, azalan, eksilen? Nedir o çok özlenen?

Ailece bir arada olmak mı zor artık? Ailenin bir sofranın etrafında toplandığı, herkesin sohbetler, hikâyeler eşliğinde günün ilk öğününe birer tas çorbayla başladığı o akşamlar mı eksildi? Büyükbabalar kahvelerini yudumlarken bir küçük ısırık aldıkları çifte kavrulmuş fıstıklı lokumun hikâyesini hevesle torunlarına anlattıkları o günleri mi özlüyor? Kulakları hikâyede, gözleri kahvenin yanındaki lokumda “biz de istiyoruz, biz de istiyoruz” dercesine iştahla dinleyen o çocuklar nerede şimdi?

Öncelikle söylemeden geçemeyiz: biz çok şanslıyız. İki kuşak bir arada pek çok müdavimimiz var bizim. Bir zamanlar büyüklerinin elinden tutup gelen çocuklar şimdi ellerinde çocuklarıyla geliyor. Akideyi, horoz şekerini, badem ezmesini, tahin helvasını bilen bir kuşak yetişiyor. Badem ezmesi sevmezlerse marzipan seviyorlar, akideyi beğenmezlerse baston şekere bayılıyorlar. Demirhindi şerbetini iftar sofralarından eksik etmeyen anne babaların çocukları da frenk üzümünden, böğürtlenden yapılan şerbetleri içiyor.

Dünden getirdiklerimizi bugüne katarak akidemizle, badem ezmemizle, marzipanımızla, lokumumuzla sofralara konuk oluyoruz. Dünden bugüne yaşadıklarımız ve yaşattıklarımızla da sohbetlere, yazılara... Mahyalardan oyunlara, Karagöz Hacivat’tan Ramazan sohbetlerine unutulmaya yüz tutanları, aranan sorulanları, özlenenleri bir nebze olsun anımsatabiliyor ve yaşatabiliyorsak ne mutlu bize! Oruçlarını hurmayla açarken torunlarına dönüp, bakın çocuklar sizin için de çikolatalılarını aldık, derken gözlerinin içi gülen müdavimlerimiz oldukça biz o eski “Ramazan”ları her daim mutlulukla yad ederiz.